Opis
Boże miłosierdzie to miłość, która zniża się ku nam. Zatem bądźcie miłosierni.
„Nie bardzo chcemy zniżającej się ku nam miłości ludzkiej. Zwłaszcza wtedy, kiedy wzrasta poczucie sprawiedliwości jako konieczność. Rozumiemy, że chodzi o ludzką dobroć, której wciąż jest za mało. Lubimy ludzi, kochamy ich, ale ze względu na Pana Boga. Jeżeli kochamy ich tylko ze względu na siebie, możemy ich skrzywdzić.”
Ks. Jan Twardowski (1915-2006)
Bądźcie miłosierni to wybór rozważań o tym, czym jest miłosierdzie Boga i rozważań o znaczeniu słów „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny” (Łk, 6,36) w postawie człowieka. Autor stawia tu pytania, na które szuka odpowiedzi: Co to znaczy, że Bóg jest miłosierny? Jak przejawia się Boża miłość? Jak mówić o Bożej miłości w świecie wojen i nienawiści? Czy człowiek potrafi być miłosierny/ Na ile kierujemy się w życiu dobrocią, miłością, przebaczeniem?
Książka Bądźcie miłosierni – wraz dwoma innymi Będziesz miłował (2015) i Wytrwajcie w miłości (2016) – ukazuje się dla uczczenia setnej rocznicy urodzin ks. Jana Twardowskiego, dla którego miłość była tematem najważniejszym. Trzy tomy wpisują się w Nadzwyczajny rok Jubileuszowy: Rok Miłosierdzia oraz 1050 Rocznicę
Jan Jakub Twardowski
Ur. 1 czerwca 1915 w Warszawie, zm. 18 stycznia 2006 tamże – polski duchowny rzymskokatolicki, prałat honorowy Jego Świątobliwości, poeta, przedstawiciel współczesnej liryki religijnej. To z jego wiersza dedykowanego Annie Kamieńskiej pochodzi zdanie: Śpieszmy się kochać ludzi – tak szybko odchodzą.
Urodził się 1 czerwca 1915 w Warszawie przy ul. Koszykowej 20 w polskiej rodzinie szlacheckiej. Pięć tygodni później, 4 lipca, został ochrzczony w kościele św. Aleksandra. Tego samego dnia, na mocy decyzji rosyjskich władz kolejowych, cała rodzina Twardowskich, podobnie jak inne rodziny warszawskich kolejarzy, została przymusowo ewakuowana w głąb Rosji. Powrót rodziny do Polski nastąpił dopiero po 3 latach (13 lipca 1918).
Miał trzy siostry – dwie starsze, Halinę (ur. 1911) i Lucynę (ur. 1912) oraz młodszą, Marię (ur. 1920).
Wychowywał się w Warszawie. W 1922 Jan rozpoczął naukę w szkole podstawowej, a od 1927 roku uczęszczał do Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego w Warszawie do klasy matematyczno-przyrodniczej. W latach 1933–1935 współredagował międzyszkolne pismo młodzieży gimnazjalnej „Kuźnia Młodych”, gdzie piastował funkcję redaktora działu literackiego. Na łamach tej gazetki miał miejsce jego debiut poetycki i prozatorski. Zaczął również prowadzić „Poradnik literacki”, drukował recenzje i wywiady oraz nawiązał szereg znajomości z utalentowanymi kolegami, m.in. z Kazimierzem Brandysem, Pawłem Hertzem, Janem Kottem, Tadeuszem Różewiczem. Maturę zdał w 1936.
W 1937 ukazał się pierwszy tomik jego wierszy pt. Powrót Andersena, nawiązujący do poetyki Skamandra. W tym samym roku rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1939 uzyskał absolutorium, a w 1947 obronił pracę magisterską.
W czasie II wojny światowej, podczas której zaginął cały nakład Powrotu Andersena (40 egzemplarzy), był żołnierzem Armii Krajowej, uczestniczył w powstaniu warszawskim. Wskutek przeżyć wojennych, w tym zniszczenia jego domu rodzinnego, w 1943 postanowił zostać księdzem.
W trakcie wojny w marcu 1945 zaczął naukę w tajnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Naukę w seminarium kontynuował z przerwami do 1948, kiedy to 4 lipca przyjął święcenia kapłańskie. W tym też roku uzyskał tytuł magistra filologii polskiej za pracę Godzina myśli. Zaraz po studiach w seminarium duchownym przybył do parafii w Żbikowie k. Pruszkowa, gdzie był wikarym przez trzy lata. Zajmował się nauczaniem religii w szkole specjalnej. Od 1959 aż do emerytury był rektorem kościoła sióstr Wizytek w Warszawie, gdzie głosił kazania dla dzieci, którym później zadedykował m.in. zbiory: Zeszyt w kratkę oraz Patyki i patyczki. Był również wieloletnim wykładowcą i wychowawcą pokoleń kleryków w warszawskim seminarium. W latach 1952–1954 był katechetą w Liceum Ogólnokształcącym im. gen. Józefa Sowińskiego.
Wcześniej, bo już pod koniec 1945, powrócił do publikowania wierszy. Jego twórczość trafiła wówczas m.in. na łamy „Tygodnika Powszechnego”. Wielką popularność przyniósł mu wydany w 1970 tom Znaki ufności.
Zmarł wieczorem 18 stycznia 2006 w Samodzielnym Publicznym Centralnym Szpitalu Klinicznym przy ul. Banacha 1a w Warszawie.
Został pochowany w krypcie w Panteonie Wielkich Polaków, miejscu pochówku dla zasłużonych w Świątyni Opatrzności Bożej, zgodnie z życzeniem prymasa Polski, kardynała Józefa Glempa, a wbrew jego ostatniej woli (chciał być pochowany na warszawskich Powązkach) – jednak w swoim testamencie ostateczną decyzję pozostawił zwierzchnikom.
Jan Twardowski [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2024-07-17 19:00Z [dostęp: 2024-07-26 15:20Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Twardowski&oldid=74306664
Opinie
Na razie nie ma opinii o produkcie.